Trzecia kategoria

Usłyszałam kiedyś, że są dwa rodzaje właścicieli psów: ci, którzy śpią ze swoimi pupilami oraz ci, którzy się do tego nie przyznają. Ja chciałam należeć do pierwszej kategorii: marzyłam o psie, który wieczorem wskakuje do łóżka i układa się w jego nogach, aby grzać mi zmarznięte stopy. Rzecz jasna rzeczywistość jak zwykle zweryfikowała moje plany - tym razem jej każący palec objawił się pod postacią P., bo chociaż w wielu sprawach, dotyczących psa udało mi się postawić na swoim w kwestii spania w łóżku P. był nieugięty.
 

Nie miałam innego wyjścia, jak przystać na forsowane przez niego rozwiązanie - w końcu wszystkie pozostałe sporne kwestie rozwiązaliśmy po mojemu - jednak zaznaczyłam, że P. ma samodzielnie nauczyć T., że łóżko, na którym znajduje się pościel to zakazany ląd. Przyznaję, miałam nadzieję, że mu się nie uda.

Początkowo, kwestia nie wymagała żadnego szkolenia. T., kiedy trafiła do naszego domu była malutką, płową kulką, dla której łóżko stanowiło niemożliwy do zdobycia górski masyw. Ale, że szczeniaki rosną, jak na drożdżach sytuacja szybko uległa zmianie i T. zaczęła podejmować próby wdrapania się na szczyt - szczególnie, że właśnie tam chowałam się przed nią, kiedy chciałam przez chwilę w spokoju poczytać książkę. Z trudem powstrzymywałam się wtedy od sabotowania wysiłków P., który za wszelka cenę starał się przekonać T., że łóżko wcale nie jest tak interesujące, jak się jej wydaje. Ostatecznie, gdy pies jeszcze trochę podrósł, a łóżko znalazło się w zasięgu jednego swobodnego skoku na liście komend na stałe zadomowiło się nowe polecenie: “Złaź!”.
 

Przez kilka dni to magiczne słowo słyszało się w domu niemal co chwilę, jednak wkrótce konieczność używania go znacząco zmalała. T. szybko zrozumiała w czym rzecz i przestała podejmować kolejne próby inwazji na kołdrę i poduszki. Przyjęła inną taktykę, opartą na swoich największych atutach - smutnym, psim spojrzeniu i uroczym pysku - którą z powodzeniem stosuje do tej pory.
 

Gdy wracamy do domu po porannym spacerze T. nie jest zainteresowana tym, że w misce pojawiania się śniadanie. Nie zajmują jej zabawki. Posłanie, do którego zanosi zarówno swoje, jak i kradzione skarby również przestaje być atrakcyjne i wygodne. Wtedy bowiem przychodzi czas nie na zabawę, czy jedzenie, ale próbę sił. T. siada przy łóżku i patrzy. A właściwie PATRZY. I to naprawdę ZNACZĄCO. Tak T. daje nam do zrozumienia, że powinniśmy pościelić łóżko - natychmiast, szybciutko, bez ociągania się. Bo kiedy z zakazanego lądu znika pościel to ona staje się jego królową.

W ten sposób wszyscy, poza mną, są zadowoleni: P., bo pies korzysta z łóżka na ustalonych przez niego zasadach; T., bo to ona włada za dnia najważniejszym meblem w domu. Ja zaś płaczę wewnętrznie nad świadomością bycia właścielem trzeciej, dotychczas nieistniejącej, kategorii.

T. patrzy, a nawet: PATRZY.