Dla (samotnego) mężczyzny? Tylko seter irlandzki!

[To ostatni wpis na blogu, który ukazuje się przed wielkimi zmianami symbolizowanymi przez czekoowcę (jeżeli nie wiecie o co chodzi zerknijcie na naszego Facebooka). Cieszcie oczy, bo nie dość, że to pożegnanie z Trendem z seterem w dotychczasowej formule, to jeszcze głos zabiera dziś P.!]

 

Niedawno minęły dokładnie dwa lata od kiedy pożyczyłem od taty samochód, zapakowałem do niego D. i pojechałem odebrać naszego przyszłego, ukochanego psa - T. Dla D. pies zawsze był marzeniem, ale nigdy rzeczywistością. Z kolei moja mama uwielbia psy i większość życia spędziłem w domu z czworonogiem, zaczynając od Muzyka, który jadł ze mną na spółkę socjalistyczne pączki™, a kończąc na Cyferce, która żyła jeszcze, gdy wyprowadzałem się z domu rodzinnego. Mimo to pod wieloma względami dopiero T. jest tak naprawdę moim psem. Nie dość, że to ja zdecydowałem, iż z kupnem psa nie można już dłużej czekać, to na dodatek wymyśliłem akurat tę rasę. W końcu, tak się składa, że to ja spędzam z T. nieco więcej czasu niż D., choć z drugiej strony, D. spędza czas z T. jakościowo “lepiej”. Dlatego w ostatniej chwili (bo przed poważnymi zmianami na blogu) postanowiłem się podzielić kilkoma obserwacjami z życia z T. Bo seter irlandzki to rasa nie tylko po prostu bardzo fajna, ale też świetna dla faceta, a dla singla to już w ogóle genialna!

 

Zacznijmy od stereotypów: nie będzie szczególnie odkrywczą obserwacja, że większość samotnych facetów chciałaby przede wszystkim przestać być samotna. W tym celu posiadanie psa może się okazać nie lada pomocą i to z wielu powodów. Dlaczego? Sporo pań lubi psy, więc nawiązanie komunikacji z damą może okazać się o wiele prostsze, gdy psa mamy. Nawet jeśli myślimy o kobiecie, która nie jest szczególną fanką czworonogów, odpowiednio ładny i sympatyczny futrzak może szybko przełamać lody. Wreszcie, jeśli z naszym czworonogiem zaczniemy coś robić poza chodzeniem na krótkie spacery, może się ukazać, że wylądujemy w wyjątkowo sfeminizowanym środowisku psiarzy. Serio, serio. Rozejrzyjmy się chociażby po psiej blogosferze, czy zawodnikach DCDC: wśród “psiarzy” jest potężna nadpodaż kobiet i o ile nie zamierzam tu dowodzić, że są to same singielki, o tyle tak potężna dysproporcja płci działa na naszą (męską) korzyść. Aż chce się powiedzieć: “hau hau”.

 

Teraz kiedy już przykułem, mam nadzieję, uwagę, przejdę do kolejnego pytania: jaki pies? Odpowiedź brzmi: seter irlandzki. Już wyjaśniam, dlaczego.

 

Po pierwsze, ładny seter irlandzki jest po prostu piękny. D. ma zwyczaj powtarzać, że jeśli T. ma jakąś zaletę to jest nią uroda. Jest to spore uproszczenie, ale faktycznie T. działa na (niektóre) kobiety jak magnes. Zdarzało mi się zaczynać rozmowy z kobietami na np. przystankach czy w knajpach, kiedy byłem z T. nawet jeśli starannie ignorowałem świat zewnętrzny, grzebiąc w telefonie. Wyobraźmy sobie, że osoba po drugiej stronie smyczy jest trochę bardziej przystępna dla otoczenia i ubiera się nieco schludniej niż ja, a otrzymamy przepis na sukces. A przynajmniej na przełamanie pierwszych lodów.

 

Po drugie, seter irlandzki nie jest tak wstydliwym stworzeniem w komunikacji M2M (men-to-men) jak np. buldożek francuski czy york. Bez urazy dla jednych i drugich, ale nie raz słyszałem jak faceci tłumaczyli się, że ten pies to nie ich tylko partnerki lub mamy, bo przecież prawdziwemu mężczyźnie posiadanie takiego psa nie przystoi. Seter irlandzki jest sporych rozmiarów (plus nie do przecenienia), zaś jeśli ktoś powie, że np. wygląda lalusiowato zawsze można odpowiedzieć, zgodnie z prawdą, że właściwie to jest pies do polowań. Żaden stereotyp myśliwego nie łączy się z epitetem “lalusiowaty”.

 

Po trzecie, seter irlandzki to pies absolutnie bezpieczny (na ile, naturalnie, zwierzę może być absolutnie bezpieczne). Przykładowo owczarki niemieckie - choć atrakcyjne dla wielu osób, mądre i pracujące m.in. w służbach celnych, czy policyjnych - są rasą pod tym względem bardziej problematyczną. Jeśli zajrzymy w statystyki z np. USA możemy przekonać się, że odpowiadają za znaczący odsetek pogryzień. Trudno odebrać to inaczej niż jako mocny sygnał, że jest to rasa, która wymaga świadomego podejścia albo zainwestowania znacznej ilości czasu w szkolenie od szczenięcia. W tego typu statystykach próżno jednak szukać seterów irlandzkich, które są psami tak pokojowymi, że mogłyby z powodzeniem być symbolem hipisów.

 

Po czwarte, seter to pies życiowo dość ugodowy. Naturalnie irlandy są energiczne, potrzebują regularnie solidnej dawki intensywnego ruchu (a.k.a. dymania ile sił w łapach przez godzinę lub więcej). Ale poza tym to rasa śpiochów, które jakoś przeżyją nasze godziny pracy biurowej - w zamian za potężną dawkę ruchu np. wieczorem.

 

Chyba ostatnią, magiczną zaletą seterów jest preferowany przez te psy model spacerowy. Seter to pies, który wyprowadza się sam (a przynjamniej mój model tak ma). Spuszczony w jakimś atrakcyjnym miejscu (park, las, w ostateczności skwer), seter nie będzie potrzebował dodatkowej zachęty, żeby się ruszać. Zacznie eksplorować i cieszyć się tym jak kot kocimiętką. Stąd nawet osoby same mające problemy z większą ilością ruchu mogą seterowi ten ruch zapewnić. Sam tak zresztą wyprowadzałem T. przez mniej więcej pierwszy rok. Jednak potrzeba ruchu setera może być właśnie tym impulsem, który sprawi, że sami zmotywujemy się do ruszania z kanapy. Tak stało się ze mną. I choć daleko mi jeszcze do maratończyków, to z całą pewnością odwróciłem trend ku otyłości. Tyle wygrać!

 

A co jeśli to wszystko się nie sprawdzi? Jeśli przekonamy do siebie odpowiedzialnego hodowcę, kupimy i odchowamy szczeniaka, a nasze perspektywy matrymonialne nie ulegną poprawie ani odrobinę? Cóż, w najgorszym wypadku przez następna dekadę (lub nieco więcej) będziesz mieszkał ze swoim najlepszym przyjacielem, z którym zwiążesz się na więcej sposobów niż da się upchnąć w krótkiej notce blogowej. Całkiem nieźle jak na plan B, prawda?