Ja się nie wstydzę. Ty - powinieneś

Poniższy tekst nie ma na celu zniechęcenia kogokolwiek do adopcji, a zachęcenia do kupowania psów rasowych - to decyzja, którą każdy musi podjąć sam. Ważne, aby pies pochodził ze sprawdzonego źródła.
Tekst ten jest natomiast apelem o mówienie prawdy - szczególnie tej, której nie sposób ująć w proste, chwytliwe frazesy.

***

10 lutego o godzinie 22.00 na fanpage’u schroniska w Korabiewicach - oficjalnej stronie tej instytucji, utrzymującej się ze środków Fundacji Viva! oraz wpłat-darowizn od osób prywatnych - ukazał się tekst, będący swego rodzaju podsumowaniem interwencji, przeprowadzonej w pseudohodowli rodziny R. Tekst zestawiał zalety adopcji z wadami zakupu psa rasowego. Chciałabym móc napisać, że ów artykuł nieopatrznie powielał powszechnie krążące w środowisku mity i stereotypy, wierzę jednak, że osoba będąca pracownikiem lub wolontariuszem w schronisku dla bezdomnych zwierząt powinna wiedzieć lepiej. W związku z tym fakt, że schronisko zdecydowało się na swojej stronie opublikować podobny wpis napawa mnie ogromnym smutkiem. Jest on bowiem przykładem rażącego braku rzetelności i próbą siania niezgody w środowisku miłośników psów - zarówno rasowych, jak i wielorasowych - które dla dobra zwierząt powinno działać razem.

Przemyślana adopcja ze sprawdzonego źródła, tak samo, jak przemyślany zakup psa z dobrej hodowli to odpowiedzialne, życiowe wybory, których nikt nie ma prawa wartościować. Miłość zwierzęcia natomiast nie zależy od tego, czy jego opiekun uiścił opłatę adopcyjną w schronisku, czy też przelał ustaloną kwotę na konto hodowcy. Zależy od człowieka: tego, jaką uda mu się zbudować ze zwierzęciem relację, jak wiele czasu będzie mu poświęcał, jakie skojarzenia ze swoją osobą zbuduje. Takie, czy inne pochodzenie psa nie ma tu nic do rzeczy.

Porównywanie zakupu psa rasowego do zakupu kota w worku obraża wszystkich odpowiedzialnych hodowców, którzy za swój życiowy cel obrali sobie pielęgnowanie najbardziej wartościowych cech w danej rasie. Pies rasowy, a więc rodowodowy, pochodzący od znanych z charakteru oraz przebadanych pod kątem chorób typowych dla danej rasy przodków jest od kota w worku co najmniej daleki. Niestety, pod kątem charakteru zwierzęcia adopcja jest znacznie mniej pewnym rozwiązaniem, a ukrywanie tego faktu z pewnością nie przyczyni się do zmniejszenia bezdomności wśród psów. Przeciwnie, może jedynie zwiększyć liczbę nieudanych adopcji. Jak wiele psów wraca do schronisk, bo ich nowi właściciele są przekonani, że z wdzięczności za uratowanie ze schroniskowej rzeczywistości czworonożny pupil będzie ideałem posłuszeństwa?

Hodowla i pseudohodowla to dwie różne rzeczy, a stawianie pomiędzy nimi znaku równości świadczy albo o niewiedzy albo o próbie celowego wprowadzenia kogoś w błąd. Bezdomność wśród zwierząt zwiększają przede wszystkim osoby, decydujące się na ich nieodpowiedzialne rozmnażanie. Przeciwnicy sterylizacji i kastracji, którzy uważają, że “suka przynajmniej raz w życiu powinna mieć młode”, a wykastrowany pies “będzie nieszczęśliwy”. Właściciele psów w typie rasy, którzy do spółki z sąsiadem decydują się rozmnożyć swoje psy, aby zrobić łatwy biznes. Z pewnością jednak za bezdomność psów nie są odpowiedzialni ludzie, którzy wydają setki tysięcy złotych w pierwszej kolejności na odpowiednie żywienie swoich rasowych psów i najwyższej jakości opiekę weterynaryjną, potem zaś na członkostwo w FCI, rejestrację psów, zrobienie uprawnień hodowlanych, przeglądy miotów, etc.

Więcej nawet, miłośnicy konkretnych ras często starają się działać na rzecz psów w typie lub po prostu psów bezdomnych: ratują je z pseudohodowli, zbierają środki na leczenie, dbają o znalezienie dla nich odpowiednich domów. Wreszcie, organizują zbiórki pieniędzy i darów dla schronisk. Także dla Korabiewic. Wygląda jednak na to, że autor tekstu uważa ich działania i wpłaty za mniej wartościowe. Może w takim razie schronisko powinno przestać je przyjmować?

Nie ukrywam, że cieszy mnie negatywna, a więc po prostu rozsądna, reakcja na tekst.

Nie dam się wpędzić w poczucie wstydu. Bo nie rozumiem, dlaczego miałabym wstydzić się tego, że mam psa rasowego, pochodzącego z wspaniałej hodowli, gdzie zwierzęta obdarza się szacunkiem i miłością, a kandydatów na psich rodziców uważnie sprawdza. Nie, nie wstydzę się tego.

Ty, autorze wpisu, który 10 lutego o godzinie 22.00 ukazał się na fanpage’u schroniska w Korabiewicach - powinieneś się wstydzić. Przypominam Ci, że - odpłatnie bądź nie - pracujesz dla instytucji zaufania publicznego, która utrzymuje się z darowizn, a więc takiej, która powinna kierować się zasadami transparentności i rzetelności. Takie próby wprowadzenia w błąd osób, którym na sercu leży dobro zwierząt są nie tylko naganne i nieuczciwe, ale szkodzą sprawie, o którą starasz się walczyć. Właśnie udało Ci się zniechęcić do siebie i schroniska, na rzecz którego działasz spore grono aktualnych i potencjalnych darczyńców.

Gratuluję.