Obiwarsztaty z Team Spirit: samokontrola

W Walentynki, zamiast szykować romantyczną kolację, kolejny raz miałam okazję uczestniczyć w obedience’owych warsztatach organizowanych przez warszawski klub Team Spirit, a prowadzonych przez Jagnę Nowotarską. Tym razem zajęcia dotyczyły samokontroli, a więc zagadnienia, które opiekunowi tak energicznego psa jak T. nigdy się nie nudzi.

Przygotowania do warsztatów pochłonęły co najmniej tyle czasu, co same zajęcia. Na początek uzupełniłam zapasy szkoleniowych smakołyków - jako, że najczęściej korzystam z parówek tym razem dla odmiany postawiłam na Chappi, Frolica oraz nieśmiertelny pasztet Profi. Potem pozostało już tylko wybiegać psa oraz załatwić transport. Tymi obowiązkami podzieliliśmy się po połowie: ja korzystałam z pięknej, wiosennej pogody, szalejąc z T. na wybiegu dla psów przed Ogrodem Krasińskich, a P. usiłował zamówić taksówkę. Niestety, nie poszło tak łatwo, jak za pierwszym razem - bez względu na regulamin korporacji, większość kierowców odmawiała wpuszczenia psa do samochodu. W efekcie z domu wyjechaliśmy z niewielkim opóźnieniem. Nie straciliśmy przez to wprawdzie ani minuty zajęć, jednak dodatkowe 10 minut oczekiwania i tak okazało się zgubne w skutkach. Dałam się zwieść ciepłym, południowym promieniom słońca i zamiast po prostu poczekać zdecydowałam, że może jednak się przebiorę w nieco lżejsze, wygodniejsze rzeczy. Wszystkich tych, którzy jeszcze nie mieli okazji odwiedzić hali Team Spirit przestrzegam przed popełnieniem podobnego błędu. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak bardzo zmarzłam.

Czekając na początek warsztatów utrwalamy pozycję przy nodze...

i kukamy.

Mimo zamieszania z taksówką na miejsce dotarliśmy pierwsi. Jagna była już na hali, dzięki czemu T. mogła przez kilka minut zwiedzać ją na własną rękę, udało się jej więc z niezłą dokładnością obwąchać wszystkie kąty i sztuczną trawę. Trudno stwierdzić, czy to przez tę możliwość krótkiej eksploracji, czy może dlatego, że hala nie była już dla niej nowym miejscem, czy też po prostu pies powoli zaczyna dorastać do trudów pracy sportowej, muszę jednak przyznać, że gdy nadeszła godzina rozpoczęcia warsztatów T. była dobrze skupiona. Nie wyrywała się do innych psów, ani nie pałała niepowstrzymaną żądzą przywitania się z każdym obecnym człowiekiem.

Jagna pokazuje na Tekli o co chodzi w tej całej samokontroli.

A my grzecznie słuchamy.

Zresztą, po doświadczeniu zdobytym podczas moich pierwszych warsztatów z Jagną, tym razem najbardziej niepokoiła mnie obecność P. Istotnie, okazało się, że jeżeli ruda ma ćwiczyć P. zmuszony jest stać w mniej więcej tym samym miejscu - każda próba przemieszczenia się kończyła się tym, że pies zaczynał się rozglądać na boki, aby wyłowić go wzrokiem. Mimo wszystko, myślę, że mogę być zadowolona, P. bowiem stał na drugim końcu hali, w pewnym oddaleniu od naszej dwójki. Mam nadzieję, że powoli, małymi kroczkami uda się nam dojść do tego, że T. będzie pracować bez względu na to, kto, jak i gdzie przemieszcza się w najbliższej okolicy.

Właściwie, może nie powinnam jakoś specjalnie narzekać, bo T. poradziła sobie z samokontrolą nadspodziewanie dobrze. Spodziewałam się frustracji, wpychania ryjka do szkoleniowej nerki oraz wymuszających uderzeń łapą, tak charakterystycznych dla setera. Tymczasem, przez większość treningu miałam psa myślącego, skoncentrowanego na mnie i na zadaniu, co więcej, skoncentrowanego od razu - bez długiego okresu przejściowego potrzebnego na walkę o uwagę. Udało się nam przećwiczyć zarówno standardową samokontrolę, jak i samokontrolę z przepychaniem w siadzie i warowaniu. Ku mojej radości, zrobiłyśmy też pierwszy krok w stronę mocnego stój. T. zaskakująco dobrze radziła sobie również z samokontrolą w pozycji przy nodze, chociaż z tym miała do czynienia chyba pierwszy raz w życiu, a także z nie pobieraniem rzucanych na podłogę smakołyków.

Wszystkie te małe sukcesy bledną jednak całkowicie w obliczu tego najważniejszego: T. przetrwała ćwiczenie z rozpraszającą ją Jagną, która podeszła do nas, cmokała cichutko i dotknęła boku psa. Wytrwać w siadzie udało się dopiero (już?) za drugim podejściem, ale wierzcie mi, dla zwierza tak bardzo nastawionego na kontakt z człowiekiem to było naprawdę ogromnie trudne zadanie. Co za sukces! Taką radość mogła powiększyć tylko Jagna, komplementująca naszą wspólną pracę.

To zdjęcie jest jak motywacyjny zastrzyk. Nie mogę się napatrzeć!

Po upływie około 1,5 godziny T. była wyraźnie zmęczona myśleniem. Koncentracja powoli ulatywała, zastępowana chęcią zabawy. Wiem, że mogłaby wytrzymać dłużej na wysokich obrotach, prawda jest jednak taka, że wcale jej w tym nie pomagałam. Byłam okropnie zmarznięta, zimno zaś zawsze było moim największym wrogiem - niska temperatura potrafi skutecznie zabić u mnie wszystkie wyższe funkcje mózgu, a przecież trudno oczekiwać od psa, aby był skupiony, kiedy jego przewodnik myślami jest już w domu przy ciepłej herbacie. Na hali zostałyśmy jednak do 16 (a więc równe dwie godziny), słuchając rad i uwag kierowanych do nas oraz innych uczestników warsztatów - w końcu wiedzy nigdy za wiele.

Łapy i nogi jeszcze twardo stoją na sztucznej trawie, ale głowy ewidentnie są już w innym miejscu.

PS. Po więcej zdjęć z warsztatów zapraszam na seterowego Facebooka.