Treningi w rozproszeniach

Jakiś czas temu T. zaczęła naprawdę dobrze radzić sobie na placu szkoleniowym - to miejsce, które nie tylko bardzo lubi, ale też kojarzy z pracą, a co za tym idzie, kiedy się tam znajduje ma co najmniej +3 do skupienia. Bardzo mnie to cieszy, mam jednak świadomość, że to wcale nie oznacza, iż mogę spocząć na laurach - przeciwnie, nadszedł czas na podniesienie kryteriów i rozpoczęcie ćwiczeń w poważnych rozproszeniach skoro pies doszedł do wniosku, że czasem warto pomyśleć.

T. potrafi całkiem nieźle koncentrować się w towarzystwie innych psów, co wynika przede wszystkim stąd, że jest raczej typem chodzącym własnym ścieżkami - chętnie się przywita, pozwoli obwąchać, a czasem nawet trochę pogania, ale w gruncie rzeczy od kontaktu z innymi przedstawicielami szlachetnego, czworonożnego gatunku oderwać ją łatwo. Zdecydowanie bardziej ruszają ją ludzie. Z każdym chciałabym się przywitać, każdego kocha aż do przesady, a entuzjazm, który się z niej wylewa podczas poznawania nowych osób potrafi być naprawdę męczący. Druga sprawa to potrzeba eksploracji terenu. W nowym miejscu T. chciałaby sobie wszystko dokładnie powąchać i sprawdzić. Jak się pewnie domyślacie, praca w nieznanym miejscu, gdzie w bezpośredniej bliskości znajdują się ludzie jest dla T. bardzo trudna, a skupienie psa na sobie wymaga ode mnie sporo wysiłku. W związku z tym, zaczęłyśmy ćwiczenia z rozproszeniami, które - mam nadzieję - nauczą T., że gdy odwiedza jakieś nowe miejsce najpierw trzeba wykonać pracę, a impreza jest dopiero potem.

Staram się raz na kilka dni zabierać T. na męczący, swobodny spacer, a kiedy już się wybiega idziemy w jakieś zatłoczone, hałaśliwe miejsce, gdzie przez kilka minut ćwiczymy. 10 minut to górna granica, której - przynajmniej na razie - nie zamierzam przekroczyć. Interesują mnie jedynie te komendy, które T. dobrze zna i potrafi w miarę ładnie wykonać podczas cotygodniowego treningu na placu: przede wszystkim chodzenie przy nodze, które jest esencją zarówno mojego ukochanego obedience, jak i rally-o. Podczas takich sesji nie obchodzą mnie jednak szczegóły, ani dokładne wykonanie ćwiczenia - nie przeszkadza mi, że pies wybiega przede mnie na prostej, czy tragicznie odpada przy zwrotach. Chcę tylko, że wszedł w nowe miejsce i zrobił bez marudzenia to, czego od niego wymagam, bez względu na to, ile osób do niego cmoka i ile dziwnych dźwięków słychać w tle.

Mogłoby się wydawać, że nie wymagam od T. zbyt wiele, jednak pies psu nierówny - wiem, że dla niej to całkiem sporo. Odważę się powiedzieć, że na razie idzie nam całkiem dobrze. T. mimo rozproszeń pracuje dość chętnie i radośnie. To dla mnie szczególnie ważne, bo spodziewałam się raczej nastawienia w stylu “Usiadłam już, widzisz? To teraz daj mi spokój!” i wykonywania komend na odczepnego, byle szybciej skończyć. Tymczasem okazało się, iż ruda zdołała otworzyć się na pracę ze mną do tego stopnia, że podczas równania jest w stanie nie tylko machać ogonem, ale też nie zrywać kontaktu wzrokowego. Można nawet powiedzieć, że coraz częściej zdarza się jej, zamiast po prostu biegać sprintem, samodzielnie pomyśleć. Zresztą - sami zobaczcie. W HD!

 

Film powstawał na przestrzeni stycznia i lutego (co - jak sądzę - widać po dokładności, z jaką T. wykonuje kolejne ćwiczenia). Wykorzystałam muzykę zespołu The Kyoto Connection, który swoją twórczość udostępnia na licencji CC BY-SA.